سراج24- گروه سیاسی- علیرضا احمدی|اواخر پاییز سال 90 تعدادی از دانشجویان معترض به سیاست های خصمانه و مداخله جویانه انگلیس در ایران، با حمله به سفارتخانه انگلیس، دومین لانه جاسوسی در ایران را تسخیر کردند. به موازات این حرکت، انگلیس سفارت خود در ایران را تعطیل و دستور اخراج دیپلمات های ایرانی از انگلیس را صادر کرد؛ حرکتی که با واکنش متقابل و مشابه ایران مواجه شد.
با گذشت دو سال از آن اتفاقات و پس از دو سال قطع رابطه رسمی، اواخر مهر ماه سال جاری خبری مبنی بر توافق ایران و انگلیس برای برقراری روابط دیپلماتیک و بازگشایی مجدد سفارتخانه‌ها از طریق «انتخاب کاردار غیر مقیم» بین تهران - لندن منتشر شد.
بر همین اساس بود که عصر روز پنجشنبه گذشته سفارت ایران در شهر لندن در مراسمی با عنوان رسمی «سفارت» فعالیت خود را از سرگرفت و پرچم ایران هم بر فراز ساختمان سفارت برافراشته شد. قبل از این براساس توافق دو کشور، سفارت عمان در لندن مسئولیت حفاظت از منافع ایران را برعهده داشت.
وزارت خارجه انگلیس هم با انتشار متنی در شبکه اجتماعی توئیتر، ازسرگیری روابط مستقیم دیپلماتیک تهران – لندن را تایید کرد و سفارت انگلیس در تهران نیز که در ۲ سال اخیر به عنوان دفتر حفاظت از منافع انگلیس و زیرمجموعه سفارت سوئد در تهران فعالیت می کرد، به زودی با عنوان سابق «سفارت انگلیس» کار خود را از سرمی گیرد.
این موضوع و رخدادهای اخیر در این حیطه با نگاهی به گذشته، بسیار حائز اهمیت است و اگرچه کسی مخالف روابط دیپلماتیک جمهوری اسلامی با دولت ها نیست، اما برخی از مسائل باید روشن شود از جمله:
1ـ باید روشن شود که آیا حاصل روابط دیپلماتیک با انگلیس، از این پس قرار است فراتر از مباحثی چون فتنه انگیزی و جاسوسی انگلیس در ایران و در مقابل تسهیل تحصیل آقازاده های مستفیض از رانت و نیاز شدید برخی مسئولان به مسافرت و تغییر آب و هوا در انگلیس باشد یا در دوره جدید هم سود حاصل از روابط ما با انگلیس به یک طبقه خاص و قشر ثروتمند می رسد؟ لااقل در این مناسبات تازه سعی شود، سودی از این روابط عاید مردمی شود که نیازمند سفرهای ضروری خصوصا در زمینه درمانی به انگلیس هستند نه آنکه تجدید روابط دیپلماتیک ایران با انگلیس را همچون گذشته خرج تحصیلات و گردشگری عده قلیلی ثروتمند یا موقعیت طلب کنیم.
2ـ نباید فراموش کرد که انگلیس همچنان همان روباه پیر و دولت خبیثی است که تشنه استعمار و استثمار دولت های دیگر است منتها با شیوه های نوین! شیوه هایی از جنس 18 تیر و فتنه 88 و دخالت در مباحث هسته ای و حمایت از ترور دانشمندان هسته ای که تجربه ثابت کرده انگلیس خبیث به محض کسب موقعیت متناسب، وارد عمل می شود و از هر تلاشی که در راستای براندازی و ضربه به جمهوری اسلامی باشد، مضایقه نمی کند. بنابراین باید تذکرات لازم در این زمینه را به انگلیسی که قرار است دوباره در ایران سفارت رسمی داشته باشد، بدهیم و نباید در برقراری مجدد این رابطه از سر ذوق زدگی های شخصی و گروهی، جانب منافع ملی و مردم را رها کنیم یا برای دادن تذکرات لازم، ملاحظه ای داشته باشیم. روباه پیر در طول بیش از صد سال ضربات زیادی را به ایران وارد کرده و اگر می خواهیم در دوران جدید دوباره به آن مشکلات در مسیرهای تازه گرفتار نشویم، نباید صرفا خود و دولت را در اسارت برخی مفاهیم سیاسی و بین المللی ببینیم و چشمانمان را بر نقش استعمار پیر در قراردادهای گلستان و ترکمنچای و فتنه 88 و سایر دخالت های آشکار و پنهان انگلیس ببندیم. این ادعا عین واقعیت است و تجربه تاریخی 35 ساله انقلاب اسلامی ثابت کرده که امروز اگر انگلیس فرصتی پیدا کند بلاهایی بزرگتر از گذشته بر سر ما خواهد آورد و تا براندازی نظام جمهوری اسلامی و تجزیه کامل ایران هم اگر بتواند پیش خواهد رفت.
3ـ گلیم این روابط با تجربه ای که از گذشته داریم، نباید بیش از حد پهنا یابد. چراکه روابط میان انگلیس و ایران به مثابه گلیمی بر روی آب است که هر لحظه امکان و احتمال به زیر آب رفتن آن می رود. بنابراین نباید انتظارات و نیازمندی و امنیت خود را روی این گلیم سوار کنیم و از داخل و سایر فرصت ها و امکانات غافل شویم. توانمندی داخل کشور و منابع و سرمایه های داخلی بسیار فراتر از رابطه میان انگلیس و ایران است.
نباید از یاد ببریم که در آذر ماه 1390 مجلس طرحی را با 179 رأی به تصویب رساند که وزارت امور خارجه را موظف کرد «در چارچوب حفظ منافع ملی و دفاع از حقوق ملت بزرگ ایران» ظرف دو هفته، روابط سیاسی را با دولت انگلیس به سطح کاردار تنزل داده و روابط اقتصادی و بازرگانی را نیز به حداقل ممکن برساند. شاید در وقتی دیگر دوباره به این نقطه برسیم و شاید هم فراتر از آن که اصلا «در چارچوب حفظ منافع ملی و دفاع از حقوق ملت بزرگ ایران» به طور کامل روابط با انگلیس را قطع کنیم. بنابراین مراقب باشیم از سر ذوق زدگی بیجا، آرزوهای داخلی و بین المللی خود را بر گلیم بی نقش و نگار و چند پاره روابط ایران و انگلیس سوار نکنیم و به داخل امیدوار باشیم و از این رابطه هم فقط در محدوده منافع ملی استفاده کنیم.
